Voor het vierde jaar op rij vertoeven we lekker gezellig in ons vakantiehuis in Zuid Frankrijk, in het departement Gard, tussen wijnranken en olijfbomen.
Ik hou van die oude, statige bomen.
Zoals een kind zijn armen opwerpt naar zijn ouder, zo fier prijzen de knoestige stammen hun prachtige kleine blaadjes en vruchten de hemel in.
Het is in dit wonderschoon glooiende landschap des Cévennes (sedert 1970 een nationaal park én sinds 2011 op de UNESCO werelderfgoedlijst), dat we (hubbie en ik vooral) proberen tot rust te komen.
Hoe je het ook draait of keert, het blijft eigenlijk gewoon je huishouden 1000 kilometer verleggen.
Geen all-in of pensionformule voor ons.
Inkopen doen, koken, de was en de plas (weliswaar een absoluut minimum hoor!), dit alles gaat hier immers op z'n gewone gangetje verder.
Er is echter één groot verschil : hier leven we op een ander ritme. De "moetjes", de agenda (én de rekeningen, haha) hebben we thuis achtergelaten.
Gezien het ritme hier dusdanig vertraagd is, ontstaat er plots een zee aan vrije uren, die eenieder probeert op zijn/haar eigen manier in te vullen.
Bij het inpakken van onze koffers kozen de kids voor strips, verf en borstels, kleurpotloden, stiftjes en papier/kleurboeken, autookes, de Nintendo . Ik wou uiteraard (als mama) een laatste inmenging in die keuze en vulde de plooibox (alles gaat hier in plooiboxen want die stapelen zo voortreffelijk efficiënt in de koffer) aan met een bibboek, alsook een beperkt aantal gezelschapsspelletjes (al moet ik zeggen dat ze niet echt into spellekes zijn, die van ons).
Hiermee komen ze makkelijk de ochtend door.
Maar daarna, als het poortje opengaat,... dan springen ze in het zwembad en
plonzen, duiken, ploeteren, knuffelen opblaasdiertjes tot ze er bijna bij neervallen.
't Is zowaar een wonder dat hun velleke er nog niet afgevallen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten