De kop is eraf !

De kop is eraf.
Het startschot is gegeven.
We zijn vertrokken.
No way back, géén weg terug.

Daarnet nog vlug even langs mijn neus weg aan de hubby, ofte manlief, verteld dat ik een weblog gemaakt heb.
"Hmmm", was het karige antwoord.  Meer had ik eigenlijk niet verwacht, ik ken hem al 27 jaar.
Of hij het misschien even wilde zien, datgene waar ik me de laatste paar avonden mee beziggehouden had ?  (manmanman !  daar kruipen toch, voorafgaand aan  "het openbaar maken", enige uurtjes werk in ?!?)
Behoorlijk enthousiast (sneller dan ik verwacht had om eerlijk te zijn) kwam hij van zijn stoel om over mijn schouder mee naar het pc scherm te kijken.
Scrollend met de muis (haha, mijn muis klinkt zo raar, vind je niet ???) laat ik hem het één en ander lezen, wachtend op enige vorm van "kritiek",...
die er niet komt,... enkel een voorzichtige bemerking dat het niet té privé moet worden.
Of hij er dan iets op tegen heeft dat er foto's van onze kindertjes op de blog gepost worden ?
"Neen, maar ja,...", alwéér zo'n voor hém voor de hand liggend antwoord, waar ik dan eigenlijk mee kan doen wat ik het beste vind.  Makkelijk toch, zo'n man ?
Dus hoe ik het met die familiefoto's zal aanpakken in de toekomst, dat zie ik nog wel.
Ik vind anders wel dat mijn offspring (ik typte eerst gebroed, maar daar zijn toch ook wel wat negatieve synoniemen voor, dus ik koos de mooie Engelse vertaling) best gezien mag worden !
Hoogstwaarschijnlijk pleeg ik een beetje plagiaat en maak een "over ons" voorstelling zoals ik al eerder bij andere Blogsters tegenkwam, waar ik mezelf en de kids in de kijker zet en manlief zéér bewust (lees: op zijn non verbale verzoek) op de achtergrond "parkeer".
"On verra bien !", durven ze nog al eens aan dees kanten te zeggen.